Bazı insanlar vardır, yüzlerinde güneş, gözlerinde gece taşırlar. Gülümserler — öyle içten, öyle nazik ki, kimse o tebessümün ardındaki fırtınayı duyamaz. Çünkü onların gülüşü, bir savunmadır; “iyiyim” demenin zarif bir biçimidir. Oysa içlerinde yankılanan cümle çok daha sessizdir: “Dayanıyorum.” Gülümseyen depresyon, ruhun maskeli balosudur. Orada herkes gülümser ama kimse eğlenmez. Kahkahaların arasına gizlenmiş bir hüzün vardır; kimse fark etmesin diye süslenmiş bir yorgun